"Κουκίδας σκέψεις..."

  

Όλοι θέλουν να τους αντιμετωπίζεις σαν κάτι το διαφορετικό. Είναι ωραίο να νιώθεις μοναδικός αφού γενετικά είσαι! Τι σε εξιδανικεύει όμως από το πλήθος; Σε τι διαφοροποιείσαι;

Θα σε πάρει χρόνια να καταλάβεις τι πραγματικά είσαι ικανός να κάνεις. Εκτός κι αν ακολουθείς το ένστικτο σου από μικρός και η οικογένεια σου σε βοηθά με σχόλια ενθαρρυντικά, σε πλαίσιο όπου η μορφή της επικοινωνίας μεταξύ σας είναι εποικοδομητική, οι γνώμες εκφράζονται ελεύθερα, τα λάθη επιτρέπονται και αυτοί που όταν πέσεις θα σε σηκώσουν και θα σε περιθάλψουν με στοργή και συμπόνοια δεν είναι σίγουρα οι εχθροί σου, αλλά οι υποστηρικτές σου-οι γονείς σου.

Ξέρω πολύ καλά πως δεν σου θυμίζει κάτι το παραπάνω πρότυπο, άλλοι θα το βρουν αρκετά ιδανικό για να ‘ναι εφικτό, άλλοι θα μελαγχολήσουν τα παιδικά τους χρόνια και θ’ αναζητήσουν τα λάθη στα πρόσωπα των γονιών τους και μετά στα δικά τους αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αν δεν δουλέψεις με τον εαυτό σου και δεν μπεις σε διαδικασία να θεραπεύσεις τα δύσκολα σου σημεία η μελαγχολία θα ‘ναι μόνο το πρώτο σύμπτωμα…

Και τελικά αναρωτιέμαι ξανά: «Σε τι διαφέρουμε; Πού είναι η προσωπική μας προσπάθεια στο να βρούμε τη διαφορά μας;». Οι μόνες προσπάθειες που βλέπω είναι στο πως θα γίνουμε ΙΔΙΟΙ. 

Φυσικά και έχουμε όλοι κοινά σημεία που είναι και τα σημεία επαφής μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτά με τα οποία χαιρόμαστε και λέμε «Αχ, πόσο ταιριάζουμε!». Και μετά τα ταίρια χωρίζουν, χωρίς να προλάβει να δείξει το δρόμο ο ένας στον άλλο, ν’ ανάψουν τα φώτα στα σκοτάδια της κάθε προσωπικότητας. 

Μα πως αφού δεν σας μεγάλωσαν έτσι οι γονείς σας! «Τι θα πει η γειτονιά;» και στη συνέχεια όλα κάτω από το χαλί ή καλύτερα πείτε το χάλι! Κοιτώντας το σύνολο, χάνεις το υποσύνολο έως και το σημαντικό εγώ. Γιατί όλα ξεκινάνε από το άτομο, την κάθε οντότητα ξεχωριστά. 

Ας πούμε ότι οι γονείς είναι μια αποτυχημένη κόπια απ’ τα πολλά «πιστά» αντίγραφα. Στο σχολείο σε μάθαν να κυνηγάς τους βαθμούς και όχι να πιάνεις την ουσία. Η επιφάνεια εξάλλου έχει πιο εύκολη πρόσβαση. Η δική σου ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα ποια είναι; Αν ζούσε ο Δαρβίνος σε τι θα εξέλισσε το είδος; Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει να ψάχνεσαι περισσότερο; Όχι γιατί το λέει μια κουκίδα στον πλανήτη, αλλά γιατί εάν ενωθούν οι κουκίδες «πάντα κάτι βγαίνει»…

Copyright Meropi Mple

"Τροχαία έλξη"

Άφησε με να πλησιάσω κοντά σου

τόσο ώστε να μην πνίγεσαι

τόσο ώστε να νιώθω το ίδιο ελεύθερη κι εγώ.

Άφησε με και θα δεις

θα γίνω αρωγός σου.

Το ξέρω  δεν μου το ζήτησες

η καρδιά μου όμως με οδηγεί

και εκείνος ο οδυνηρός πόνος της παιδικής μου ψυχής που θέλει να λυτρωθεί

με φέρνει στο δρόμο σου.

Κι εσύ αμέσως με βγάζεις στο αντίθετο ρεύμα

να μην έχουμε ίδια κατεύθυνση, ίδια πορεία

Να μου ανάβεις τη μεγάλη σκάλα κι εγώ να θαμπώνομαι.

Όμως κοίτα, είμαι κοντά σου

Και τώρα και πριν

όταν μ’ έβλεπες και όταν δεν μ’ έβλεπες

σε πλησίαζα με το νου

σε παρατηρούσα

ένιωθα κάθε αντίδραση σου

χαιρόμουν σε κάθε έπαρση σου

λύγιζα σε κάθε ατόπημα σου.

Κι αν άθελα σου μου χάραξες πορεία

ήθελα να σου πω πως η αγάπη βρίσκει πάντα το δρόμο της

κι αν Αγάπη δεν με λένε, δεν είναι επιλογή μου

επιλογή μου είναι μόνο ν’ ακολουθώ την καρδιά μου

Γι’ αυτό έχω πάντα μαζί μου το χάρτη μου

για να μη χάνομαι και βασανίζομαι άδικα…  

                                                                          Copyright Meropi Mple

"Το δίλημμα"

-Όχι, πάλι, ρε μπαμπά, δεν θα γίνει το δικό σου.
  Ο Τηλέμαχος, είπε την τελευταία του κουβέντα, τράβηξε την πόρτα και την άφησε να χτυπήσει δυνατά πίσω του. Η μάνα του, έμεινε να τον κοιτά αποσβολωμένη. Ο δυνατός χτύπος της πόρτας και κάτι σοβάδες που πετάχτηκαν, την έκαναν να ξεσπάσει στη συνηθισμένη υστερία της. Μια υστερία, που είχε, συνήθως, αποδέκτη τη δυνατή μουσική, που έβαζε στο δωμάτιο του, ο γιος της.
  Αυτή ήταν η άμυνά του και ταυτόχρονα έκφραση ηδονής. Δυνατή μουσική, για να μην ακούει, αν και οι συχνότητες που έπιαναν, από τη μια η χωρίς έλεος υστερία και από την άλλη το αγαπημένο του ροκ συγκρότημα, ήταν περίπου οι ίδιες. Τουλάχιστον, οι στίχοι, που χρόνια τώρα τους άκουγε και τον ενέπνεαν, ήταν επιλογή του να τους ακούει και δεν τον έπνιγαν, όπως η καταναγκαστική γονεϊκή «αγάπη».
  Όχι, αυτό το έντονα φορτισμένο περιστατικό, δεν έχει να κάνει με έναν πατέρα και έναν έφηβο αντιδραστικό, που οι ορμόνες του βρέθηκαν στα ύψη. Είναι μια ιστορία, που επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα. Τόσα, όσα βαραίνουν τις πλάτες του καθενός ξεχωριστά. Από τη μια ο 28χρονος φέρελπις νέος, που προσπαθεί ενώ έχει πάρει το δρόμο του, να ζήσει τη ζωή του, η οποία του ανήκει, χωρίς γονικές επιταγές.
  Από την άλλη, ο πατέρας, γέρος πια, προσπαθεί να επιβάλλεται στο γιο του και να ζει μέσα απ’ αυτόν, τους δικούς του ανεκπλήρωτους στόχους, προσπαθώντας έτσι, να κλέψει λίγη χαρά. Μόνη του συντροφιά στη θλίψη των χρόνων του, ένα κομπολόι με χάντρες από κεχριμπάρι, για να εξασκεί που και που την κιναίσθηση του, φέρνοντας στο νου του τα παιδικά του χρόνια, εκείνα που ποτέ τελικά δεν ανακαλεί η μνήμη του, γιατί δεν τα έζησε.
Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι…
  Αρχές καλοκαιριού, με τις θερμοκρασίες να βιάζονται ν’ ανέβουν, σ’ ένα παράλογο παιχνίδι του καιρού, των εποχών, της φύσης και κυρίως των ανθρώπων, που ευθύνονται για όλα τα δεινά του πλανήτη. Όπως και για όλα αυτά που υποφέρουν τα παιδιά, ευθύνονται οι γονείς και για ό, τι πέρασαν κι αυτοί, έχουν την ευθύνη οι δικοί τους γονείς και πάει λέγοντας.
  Για ν’ αλλάξει αυτό το γενεαλογικό δέντρο, θα πρέπει να αποκοπεί κάθε εμπλεκόμενος από τις ρίζες του, από οτιδήποτε του προκαλεί ψυχοσωματικά συμπτώματα, αφού το υποσυνείδητο και το σώμα θυμούνται. Έτσι, θυμάται κι ο Τηλέμαχος, την ανέπαφη σχέση με τη γυναίκα, που τον έφερε στον κόσμο και τη μορφή ενός άντρα, που εμφανίζεται μόνο για να δράσει καταλυτικά εις βάρος της προσωπικότητας, των αναγκών, των επιθυμιών και των προσδοκιών του δραστήριου αυτού νέου.
  Μέρος των δραστηριοτήτων του, αποτελεί η καλοκαιρινή του απόδραση στο νησί των Φαιάκων. Το νησί αυτό, «είναι πηγή έμπνευσης», όπως λέει ο ίδιος. Αγαπημένο του σημείο είναι ο κήπος και η θέα από το Αχίλλειον. Του αρέσει να περνά ώρες ατέλειωτες εκεί, να φωτογραφίζει τη θέα και να βυθίζεται στις σκέψεις του, αντλώντας τη σοφία απ’ όλες εκείνες τις προτομές του εξωτερικού διαδρόμου του παλατιού της θλιμμένης πριγκίπισσας.
  Και έτσι, όπως στέκεται εκεί και χάνεται, το μυαλό του πλάθει εικόνες, οραματίζεται, ονειρεύεται, για να μη ζει την πραγματικότητα του. Έτσι, θεραπεύει την ψυχή του ο Τηλέμαχος. Δεν βρίσκει χαρά σε ουσίες, ψευδαισθήσεις, που αργά ή γρήγορα χάνεται η επίδραση τους και τότε η πραγματικότητα φαντάζει ακόμα πιο σκληρή και ο αιθεροβάμων πιο ανίκανος να την αντιμετωπίσει, ώστε να ξαναζητήσει απεγνωσμένα αυτή την ψεύτικη ευφορία. Και τελικά δεν ξέρει τι είναι πιο δύσκολο, ν’ αντιμετωπίσει τις πραγματικές εγκόσμιες συνθήκες ή να αποφύγει το φαύλο κύκλο που ο ίδιος δημιούργησε;
  Είναι πολύ δύσκολο, να συνειδητοποιήσει κανείς πως τα συναισθηματικά κενά, που του έχει αφήσει κληρονομιά η οικογένειά του, τον κάνουν να ψάχνει απεγνωσμένα στο περιβάλλον του την αγάπη, που δεν γνώρισε από τους γονείς του. Αυτή η υποκατάστατη αγάπη βρίσκει ανταπόκριση, όμως, σε άτομα που του θυμίζουν το οικογενειακό του περιβάλλον. Και καταλήγει να μην εξισορροπούνται αυτά που παίρνει, με αυτά που δίνει. Τον έχει κουράσει αυτή η δαπάνη ενέργειας στις μέχρι τώρα σχέσεις του, όσο κάθε άλλη φορά. Είναι καιρός να γνωρίσει τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί, να ξεκοπεί από φρούδες ελπίδες, που τρέφει ακόμα και να ξεκινήσει το εσωτερικό του ταξίδι.
  Μες στον ειρμό των σκέψεων του, το τηλέφωνο χτυπά και στην απέναντι γραμμή είναι ο γέρος του.
-Πού είσαι και δεν το σηκώνεις; Μη μου πεις πως έφυγες; Μα, καλά δεν σου είπα να μείνεις εδώ να βοηθήσεις στο μαγαζί; Εγώ για ποιον παιδεύομαι; Αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που δεν σου έχω κόψει το χαρτζιλίκι και περιφέρεσαι σαν τουρίστας και εμάς εδώ, μας γράφεις κανονικά!
  Ερωτήσεις, για τις οποίες ο γιος δεν έδωσε απαντήσεις. Και να έδινε, ο πατέρας δεν θα τις άκουγε, δεν θα τις λάμβανε υπ’ όψιν του, θα τις αγνοούσε. Με τη σιωπή του, δείχνει τη μεγάλη υπομονή που κάνει και το σεβασμό, που τρέφει, παρόλ’ αυτά, για τους γονείς του. Σέβεται τη γνώμη του πατέρα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα να εξευτελίζει την υπόσταση του. Έπειτα, δεν κατάλαβε ποτέ, γιατί όταν οι γονείς κάνουν «θυσίες» για τα παιδιά τους, τους ρίχνουν και την ευθύνη από πάνω για πράγματα που τα ίδια δεν ζήτησαν. Το να σε κάνουν να νιώθεις τύψεις, βοηθά να υποκύπτεις και να δέχεσαι την αυτοταπείνωση σου.
  Γι’ αυτό, ο Τηλέμαχος έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να πει τίποτα. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Το ταξίδι αυτό, είχε εκπληρώσει το στόχο του. Κατεβαίνοντας στο λιμάνι, για να πάρει το δρόμο της επιστροφής, στάθηκε, κοίταξε πίσω, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει τον πατέρα του, να του εκφράσει την επιθυμία του, να ασχοληθεί με τη μεγάλη του αγάπη, τη φωτογραφία. Και να του ανακοινώσει, πως θα συνεχίσει να αρθρογραφεί, βγάζοντας τα προς το ζην και με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα εκδόσει και τα ποιήματά του, που άγγιζαν κάθε ευαίσθητη ψυχή. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεται οικονομικά σε εκείνον.
  Εκείνες τις μέρες στο νησί, έμαθε ότι μπορεί να χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα και να διεκδικεί τη ζωή, που του ανήκει με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και τους ίδιους τους γονείς του. 

 

Copyright Meropi Mple

«Βγάλτε τις μάσκες»

«Όσο λιγότερες κρυμμένες πλευρές του εαυτού τους κρατούν οι σύντροφοι και όσο πιο πρόθυμα δέχονται να κοιτάξουν πίσω απ’ αυτές, όταν ο σύντροφός τους τούς δείχνει κάτι, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχουν να ωριμάσουν ως άτομα και τόσο πλουσιότερη γίνεται η σχέση τους…

Έτσι, δίνεται στον καθένα περισσότερος χρόνος για να ωριμάσει, για να εξετάσει περισσότερες πιθανότητες και να γίνει πιο ολοκληρωμένο άτομο. Και έχει, βέβαια, καθένας τους περισσότερα να δώσει στον άλλο. Ως άνθρωποι αυτοί, είναι πιο ενδιαφέροντες, χαίρονται, λοιπόν, περισσότερο ο ένας τον άλλο. Βρίσκονται, θα λέγαμε, σε μια ανοδική πορεία…

Οι άνθρωποι αυτοί, δέχονται πολύ εύκολα την αλλαγή. Και μάλιστα βοηθάνε ο ένας τον άλλο, να φέρει στην επιφάνεια τα συναισθήματα του. Με άλλα λόγια δέχονται κι οι δύο την ανάγκη να τους κρίνει ο άλλος, ενώ η κριτική αυτή είναι συνήθως εποικοδομητική και γίνεται ως συμπαράσταση στον άλλο, μα και στην κατάλληλη  στιγμή…

Η κριτική είναι επώδυνη όταν αγγίζει κάποια κρυμμένη πλευρά. Γιατί τότε τσαλακώνει την εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τον εαυτό μας. Γι’ αυτό μας πονάει…

Μερικοί σύντροφοι είναι απ’ την αρχή περισσότερο «δεμένοι», γιατί προέρχονται από πραγματικά ευτυχισμένες οικογένειες. Άλλοι δεν ευνοήθηκαν τόσο στο ξεκίνημα τους και δεν αρχίζουν τόσο στενά δεμένοι τη συμβίωση τους, μερικούς όμως τους βοηθάει η τύχη και βρίσκουν ένα σύντροφο που φροντίζει να νιώσουν λιγότερο φόβο για τα «κουκουλωμένα» τους. Βρίσκουν συμπαράσταση και αγάπη που τους χρειάζονται για να δεχτούν να υποστούν τη δυσφορία την οποία προκαλεί η επαφή με τις κρυμμένες αυτές πλευρές του εαυτού και η διαδικασία της αποκάλυψης τους. Η πορεία αυτή τους βοηθάει να αλλάξουν και να μετακινηθούν προς το υγιέστερο άκρο του φάσματος». 

Πηγή: «Οικογένεια, η σύγχρονη οδύσσεια» των Skynner Robin & Cleese John (2008)

Copyright Meropi Mple

«Μικροί μου άνθρωποι»

Πες μου, δεν έφτιαξες ποτέ μες στις σκέψεις σου τον ιδανικό κόσμο για σένα, δεν ονειρεύτηκες πώς θα ’θελες να είναι η κοινωνία των ανθρώπων στην οποία θα ζεις κι εσύ;  Γιατί δεν είσαι μόνος σου. Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχεις κάθε μέρα ν’ αντιμετωπίσεις υποκριτές, υπερόπτες, επιφανειακούς, κενούς, μισούς. Επειδή δεν βρήκαν το άλλον τους «μισό»; Όχι, γιατί υστερούν. Σε αισθήματα, συν-αισθήματα, αγαθοεργήματα, ρήματα.

Δεν χρησιμοποιούν όλοι τις ίδιες λέξεις όταν μιλάνε. Είναι πλούσιο το ελληνικό λεξικό! Πλούσιοι, είναι και αυτοί που γνωρίζουν το νόημα των λέξεων. Μα φτωχοί όσοι δεν ξέρουν, όχι να μιλήσουν, να νιώσουν. Γιατί κάθε λέξη κρύβει ένα συναίσθημα. Γι’ αυτό τα λόγια ορισμένες φορές πονάνε. Γιατί δεν τα ξεχνάς και σε πληγώνουν.

Τελικά, καλύτερα να μη μιλάμε. Ας αρκεστούμε στη γνώση των λέξεων και ας μη μιλάμε. Είναι σοφία να μη μιλάμε, αλλά θα πρέπει να μάθουμε ν’ ακούμε. Καθετί που έχει ζωή γύρω μας. Γιατί όλα μιλάνε. Τα φυτά, τα πράγματα, τα άψυχα αυτά, όπως συνηθίζουμε να τα λέμε. Επειδή δεν μιλάνε τη γλώσσα μας; Αναπνέουμε όμως το ίδιο οξυγόνο. Έχουν δικαίωμα να μιλάνε. Και πρέπει να τα ακούμε. Να νιώθουμε την πνοή τους, το ξεφύσημα τους. Γιατί σίγουρα ξεφυσάνε μαζί μας.

Πώς καταντήσαμε έτσι; Ανθρωπάκια, στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα. Το παιχνίδι; Είναι τελικά η ζωή ένα παιχνίδι; Που χάνουμε ή κερδίζουμε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η προσπάθεια. Έτσι δεν λένε όλοι; Απ’ αυτούς που κερδίζουν, δεν το λένε όλοι όμως. Δεν λένε όλοι για ταξίδια, για Ιθάκες.

Γιατί όταν νικάς, σημασία έχει που τα βλέπεις πια από «πάνω». Δεν σε νοιάζει το ταξίδι, ο προορισμός. Αυτά είναι για εκείνους που προσπαθούν και ελπίζουν. Πίστεψε το! Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Μένοντας να βλέπεις μόνο τη θέα, όμως, χάνεις ό,τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου. Και δεν σε νοιάζει καν, η δική σου θέα, στα μάτια των άλλων.

Αυτό κάνει ο εγωϊσμός. Σκοτώνει ότι έχει ζωή γύρω σου. Μα στο τέλος σκοτώνει και εσένα τον ίδιο. Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις πόσο μόνος είσαι, δεν θα σ’ αρέσει. Μα γιατί; Αφού μόνοι ήρθαμε σ’ αυτή τη γη, δεν θα ’πρεπε να μάθουμε να ζούμε μόνοι; Μόνοι δεν θα πεθάνουμε;

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται για να είναι μόνος. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι «φύσει κοινωνικό ον». Η προσωπική μας ευτυχία, είναι αυτή όμως, που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Όλοι έχουμε ανάγκη από παρέα, συντροφιά. Η επικοινωνία, λεκτική και μη, αλληλεπιδρά εκτονωτικά. Από την άλλη, πρέπει να περάσουμε το «μοναχικό» στάδιο, για να φτάσουμε στο σημείο να ενώσουμε την ψυχή με το σώμα, το «ναό» μας, για να μην περιπλανιέται κι αυτό άσκοπα.

Τώρα φανταστείτε το φεγγάρι… Μας κάνει καλό! Δείτε! Αδειάζει, αδειάζει μετά από κάθε πανσέληνο και μετά ξαναγεμίζει, ανανεώνεται. Όλοι πρέπει να «αδειάσουν» πρώτα. Και μόλις έρθει η κατάλληλη στιγμή, να είναι έτοιμοι να νιώσουν τη χαρά να «συμπληρώνονται» λίγο λίγο, όπως το ερωτικό αυτό φεγγάρι. 

Copyright Meropi Mple