Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

«Ταξιδεύω το εγώ μου»



Φεύγω για να είμαι μακριά, να σε νιώθω μακριά. Για να μην είμαι κοντά. Να μη σε φτάνω, να μη με φτάνεις. Φεύγω και χάνομαι. Σ’ αγαπώ θα πει χάνομαι. Σ’ αγαπώ θα πει πολλά. Μα τώρα χάνομαι…
Δε βλέπω πια φώτα, μόνο την πόρτα στο τέλος του μακρύ διαδρόμου. Κάθομαι στο κατάστρωμα. Ψηλά, μα δίπλα στη θάλασσα. Στο απέραντο γαλάζιο με τα άσπρα κύματα. Το αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά μου, αγγίζει το κορμί μου. Την ψυχή μου όμως, τίποτα. Τίποτα δεν με αγγίζει. My mind is in a state. Αυτό! Αυτό ακούω, αυτό νιώθω.
 Ήθελα να φύγω. Έπρεπε να φύγω. Τουλάχιστον, έπρεπε να μην μείνω. Ανατριχιάζω! Μοναξιά δεν νιώθεις μόνο όταν είσαι μόνη. Μοναξιά είναι να νιώθεις μόνη, όταν γύρω σου γίνεται χαμός. Είναι τελικά επιλογή ή υποχώρηση;
Come on baby light my fire! Μπορείς; Δεν μπορείς. Θα την ανάψεις, αλλά η σπίθα θα κρατήσει όσο κρατάει ο ηλεκτρισμός δύο ατόμων. Δυο ατόμων που ερωτεύθηκαν πολύ. Τα έζησαν όλα έντονα. Έτσι όπως τέλειωσαν. Μια σπίθα που κράτησε παραπάνω από το κανονικό.
Κάθε μέρα όμως πρέπει να είσαι εκεί και να τα ζεις όλα. Να παλεύεις με κάθε είδους εμπόδιο. Για μένα, είναι δεδομένο να υπάρχουν δυσκολίες. Χωρίς αυτές, δεν έχουν αξία οι πραγματικά όμορφες στιγμές. Εξάλλου, τα κανονικά είναι για τους κανονικούς. Πάντα μου άρεσαν τα αντισυμβατικά πράγματα. Τώρα πια, μόνο με τον εαυτό μου θέλω να συμβιβάζομαι.
Οι Doors που ακούω, δεν είναι τυχαίο. Οι «πύλες της αντίληψης» ανοίγουν και είναι επιλογή σου ποιο δρόμο θ’ ακολουθήσεις για ν’ ανοίξεις τη δική σου πόρτα. Να την ανοίξεις για να πας κάπου; Όχι, για να καταλάβεις ότι έφτασες. Ότι ο στόχος επιτεύχθη. Σειρά έχει ο επόμενος. Γιατί η ζωή, είναι ένας αγώνας. Μια αδιάκοπη μάχη. Ένας αγώνας ταχύτητας που δεν είναι υποχρεωτικό κι εσύ να τρέξεις. Μπορείς να πας με το δικό σου ρυθμό. Με τη δική σου ιδιοσυγκρασία, τη δική σου οπτική των πραγμάτων. Γιατί τα πράγματα είναι όπως θες να τα δεις. Εσύ διαλέγεις πως θα τα δεις…
Η ομορφιά δεν έχει αντικειμενικά κριτήρια. Για μένα, ομορφιά είναι ένα ωραίο τοπίο, οι ήχοι της φύσης, οι μικρές αυτές μελωδίες ευτυχίας, μια γλυκιά κουβέντα, μια όμορφη ψυχή που μιλάει. Αυτά τα απλά, μικρά πράγματα συνθέτουν τον κόσμο μου. Αυτόν που φαντάζομαι, που ονειρεύομαι, που θέλω συνεχώς να γεύομαι, να πίνω κάθε μέρα μέχρι την τελευταία στάλα του.
Να με ζαλίζει λίγο, μα να μη με μεθά. Όταν μεθάς θολώνεις, δεν ξεχωρίζεις, δεν ξέρεις αν είναι πράγματι όμορφο αυτό που βλέπεις, σε ξεγελά, σε ελέγχει. Κι εγώ θέλω να είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Πραγματικός καπετάνιος σε κατάσταση φουρτούνας. Γιατί ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, έτσι δεν λένε;
Όταν ταξιδεύεις, είσαι προετοιμασμένος για όλα και έτσι ο φόβος μετριάζεται. Η αγωνία για τη συνέχεια, ίσως, σε κρατά σε εγρήγορση. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, να μην κοιμόμαστε όταν άλλοι ξυπνάνε. Πρέπει να κρατάμε ένα ρυθμό με το ρυθμό της φύσης. Αλλιώς, καλά κάνει και μας εκδικείται. Πρέπει και αυτή να κρατήσει τις ισορροπίες της.
Σε λίγο, ξημερώνει. Οι αχτίδες του ήλιου κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση. Φτάνω στον πολυπόθητο προορισμό μου. Τελικά, έχει τόση σημασία ο προορισμός; Δεν σου αρκεί απλά να ταξιδεύεις;  

Copyright Meropi Mple

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ἓν οἶδα ὅτι ουδὲν οἶδα.