«Περί βυθού»

Το μεγάλο ψάρι, τρώει το μικρό. Το μεγάλο ψάρι είναι «ψάρι»; Είναι καρχαρίας με μεγάλα, κοφτερά δόντια, παγωμένο βλέμμα, ύπουλη σιωπή. Σε ξεγελά. Σε πλησιάζει.  Είναι όμως, αυτός που είναι. Δεν θέλει την παρέα σου. Τη σάρκα σου θέλει. Είναι αληθινός. Αληθινός, στυγνός δολοφόνος.

Το ψαράκι… Το μικρό αθώο ψαράκι. Μα  πόσο αθώο! Μικρό και αθώο. Τι κακό που είναι να είναι αθώο! Χωρίς επίγνωση των κινδύνων. Κίνδυνοι; Γιατί να υπάρχουν; Ποιος κινδυνεύει από ποιον; Ποιος δημιούργησε τον κίνδυνο, τον φόβο, την αγωνία, το άγχος, το ψέμα; Το ψέμα; Γιατί το ψέμα;  Έτσι δεν μεγαλώνει η κοινωνία τους ανθρώπους; Μες στο ψέμα. Αν μας μεγάλωναν με αλήθειες, θα ξέραμε, θα γλιτώναμε διάφορους «κινδύνους».

Το ψέμα , λοιπόν, απομακρύνει την αλήθεια. Τη διώχνει μακριά. Γιατί; Γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν την αλήθεια. Έτσι, οι άνθρωποι μαθαίνουν να λένε καλά ψέματα από μικροί, να κρύβονται, να υπεκφεύγουν και τελικά να μη μιλάνε. Και αυτό είναι καλό; Καλό είναι να μη μιλάνε; Τι θα λέγανε αν μιλούσανε; Δεν μιλάνε τα μωρά, τα παιδιά, οι φοιτητές, οι μεγάλοι, οι πιο μεγάλοι.

Όχι, δεν τους ξέχασα. Ούτε οι έφηβοι μιλάνε. Επαναστατούν μόνοι τους, με τον εαυτό τους. Δεν μιλάνε, γιατί κανείς δεν τους ακούει. Ποιος να τους ακούσει; Προλαβαίνει κανείς να τους ακούσει, αφού οι βιοποριστικές ανάγκες είναι τέτοιες πια, που δεν περισσεύει χρόνος για πραγματική επαφή με τα μέλη μιας οικογένειας. Τα προβλήματα δεν αφήνουν να υπάρξει χώρος για συζητήσεις και ψυχαγωγίες! Έτσι, ζεις; Όχι, δεν ζεις.

Τι είναι αυτό που καθορίζει, τελικά, την ποιότητα ζωής; Το εισόδημα, τα ακίνητα και τα κινητά σου, ο προσωπικός σου γυμναστής, ο ειδικός σου διατροφολόγος, ο ειδικευμένος γιατρός σου; Ψυχίατρο τον λένε! Γιατί τρελάθηκες, δεν είσαι καλά, παίρνεις φάρμακα, με παρενέργειες ή χωρίς θα δείξουν. Θα γίνουν έρευνες, θα το ερευνήσουν καλά. Εντάξει, όσο μπορούν, αναλόγως πόσο μεγάλη είναι η εταιρεία που κρύβεται από πίσω.

Το είπαμε. Ναι, τρελάθηκες! Γιατί; Λίγη σκόρπια ιστορία, απ’ αυτήν που σου έμαθαν στο σχολείο, θα την ξέρεις! Οι πρόγονοί μας κοιμούνταν σε σπηλιές. Δεν υπήρχαν τότε χρήματα, γιατί δεν υπήρχε κάτι να αγοράσουν. Τους το πρόσφερε απλόχερα η φύση. Κυνηγούσαν, καλλιεργούσαν, ξόδευαν ενέργεια τελοσπάντων. Ή αργότερα θα αντάλλαζαν. Τι; Είδος με είδος. Ακριβότερο, φθηνότερο ή ίσης αξίας; Δεν είχε σημασία. Όλα ήταν πολύτιμα. Τουλάχιστον, έτσι τα μεταχειρίζονταν οι άνθρωποι των σπηλαίων. Βλέπεις, η αναζήτηση τροφής δεν άφηνε περιθώρια για άλλες ανέσεις.

Στην εποχή μας, τα έχεις όλα και ευχαριστημένος δεν είσαι. Η ματαιότητα της ύλης σε κάνει μάταιο και σένα. Αυτό το κυνήγι υλικών αγαθών και απολαύσεων, ίσως, μας οδήγησε σε αυτή την κρίση, επιφανειακά οικονομική, εν τω βάθει κοινωνική και ηθική. Αυτή η υπερπαραγωγή προϊόντων υπερκαλύπτει τις ανάγκες μας. Ανάγκες; Εμείς τις κάναμε να είναι.

Τελικά, είμαστε χρήστες προϊόντων ή τα ίδια μας χρησιμοποιούν, μας εγκλωβίζουν στο συνεχή κύκλο ζήτησης-παραγωγής-αγοράς και ξανά ζήτησης. Υποχείρια πραγμάτων, που πίσω απ’ αυτά υπάρχουν τεράστιες αγορές, πολυεθνικές, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί μαζί πάνε αυτά! Θύματα στη μεγάλη μάχη των κερδών. Κερδών ασύλληπτων ανθρωπίνου νου, που βγάζει ένα μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Το υπόλοιπο ποσοστό μπορεί να πεινάει, να πεθαίνει από ασιτία, AIDS, μολυσμένο νερό, να είναι σε κατάσταση πολέμου, προσφυγιάς, τρομοκρατίας, να μένει σε παραγκουπόλεις και εν έτει 2013 –όχι επί τουρκοκρατίας- να πληρώνει χαράτσια, να του κόβουν το ρεύμα, να είναι άνεργος, να μην νιώθει τη χαρά της δημιουργίας, της προσφοράς στην νεανική του ηλικία, που όλα του φαίνονται δυνατά και κατακτήσιμα.

Σύγκριση δεν υπάρχει. Γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το χειρότερο, από το λίγο ή πολύ χειρότερο. Είδες, τι άδικα που σε μεταχειρίζονται οι καρχαρίες! Αυτοί οι λίγοι «καρχαρίες» ελέγχουν όλο το «βυθό». Σ’ ένα βυθό όμως, τα μικρά ψαράκια είναι η πλειοψηφία και οι καρχαρίες η μειοψηφία. Αν τα ψαράκια αντισταθούνε, τότε οι καρχαρίες θα γίνουν είδος υπό εξαφάνιση… 

Copyright Meropi Mple