«Βγάλτε τις μάσκες»

«Όσο λιγότερες κρυμμένες πλευρές του εαυτού τους κρατούν οι σύντροφοι και όσο πιο πρόθυμα δέχονται να κοιτάξουν πίσω απ’ αυτές, όταν ο σύντροφός τους τούς δείχνει κάτι, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχουν να ωριμάσουν ως άτομα και τόσο πλουσιότερη γίνεται η σχέση τους…

Έτσι, δίνεται στον καθένα περισσότερος χρόνος για να ωριμάσει, για να εξετάσει περισσότερες πιθανότητες και να γίνει πιο ολοκληρωμένο άτομο. Και έχει, βέβαια, καθένας τους περισσότερα να δώσει στον άλλο. Ως άνθρωποι αυτοί, είναι πιο ενδιαφέροντες, χαίρονται, λοιπόν, περισσότερο ο ένας τον άλλο. Βρίσκονται, θα λέγαμε, σε μια ανοδική πορεία…

Οι άνθρωποι αυτοί, δέχονται πολύ εύκολα την αλλαγή. Και μάλιστα βοηθάνε ο ένας τον άλλο, να φέρει στην επιφάνεια τα συναισθήματα του. Με άλλα λόγια δέχονται κι οι δύο την ανάγκη να τους κρίνει ο άλλος, ενώ η κριτική αυτή είναι συνήθως εποικοδομητική και γίνεται ως συμπαράσταση στον άλλο, μα και στην κατάλληλη  στιγμή…

Η κριτική είναι επώδυνη όταν αγγίζει κάποια κρυμμένη πλευρά. Γιατί τότε τσαλακώνει την εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τον εαυτό μας. Γι’ αυτό μας πονάει…

Μερικοί σύντροφοι είναι απ’ την αρχή περισσότερο «δεμένοι», γιατί προέρχονται από πραγματικά ευτυχισμένες οικογένειες. Άλλοι δεν ευνοήθηκαν τόσο στο ξεκίνημα τους και δεν αρχίζουν τόσο στενά δεμένοι τη συμβίωση τους, μερικούς όμως τους βοηθάει η τύχη και βρίσκουν ένα σύντροφο που φροντίζει να νιώσουν λιγότερο φόβο για τα «κουκουλωμένα» τους. Βρίσκουν συμπαράσταση και αγάπη που τους χρειάζονται για να δεχτούν να υποστούν τη δυσφορία την οποία προκαλεί η επαφή με τις κρυμμένες αυτές πλευρές του εαυτού και η διαδικασία της αποκάλυψης τους. Η πορεία αυτή τους βοηθάει να αλλάξουν και να μετακινηθούν προς το υγιέστερο άκρο του φάσματος». 

Πηγή: «Οικογένεια, η σύγχρονη οδύσσεια» των Skynner Robin & Cleese John (2008)

Copyright Meropi Mple

«Μικροί μου άνθρωποι»

Πες μου, δεν έφτιαξες ποτέ μες στις σκέψεις σου τον ιδανικό κόσμο για σένα, δεν ονειρεύτηκες πώς θα ’θελες να είναι η κοινωνία των ανθρώπων στην οποία θα ζεις κι εσύ;  Γιατί δεν είσαι μόνος σου. Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχεις κάθε μέρα ν’ αντιμετωπίσεις υποκριτές, υπερόπτες, επιφανειακούς, κενούς, μισούς. Επειδή δεν βρήκαν το άλλον τους «μισό»; Όχι, γιατί υστερούν. Σε αισθήματα, συν-αισθήματα, αγαθοεργήματα, ρήματα.

Δεν χρησιμοποιούν όλοι τις ίδιες λέξεις όταν μιλάνε. Είναι πλούσιο το ελληνικό λεξικό! Πλούσιοι, είναι και αυτοί που γνωρίζουν το νόημα των λέξεων. Μα φτωχοί όσοι δεν ξέρουν, όχι να μιλήσουν, να νιώσουν. Γιατί κάθε λέξη κρύβει ένα συναίσθημα. Γι’ αυτό τα λόγια ορισμένες φορές πονάνε. Γιατί δεν τα ξεχνάς και σε πληγώνουν.

Τελικά, καλύτερα να μη μιλάμε. Ας αρκεστούμε στη γνώση των λέξεων και ας μη μιλάμε. Είναι σοφία να μη μιλάμε, αλλά θα πρέπει να μάθουμε ν’ ακούμε. Καθετί που έχει ζωή γύρω μας. Γιατί όλα μιλάνε. Τα φυτά, τα πράγματα, τα άψυχα αυτά, όπως συνηθίζουμε να τα λέμε. Επειδή δεν μιλάνε τη γλώσσα μας; Αναπνέουμε όμως το ίδιο οξυγόνο. Έχουν δικαίωμα να μιλάνε. Και πρέπει να τα ακούμε. Να νιώθουμε την πνοή τους, το ξεφύσημα τους. Γιατί σίγουρα ξεφυσάνε μαζί μας.

Πώς καταντήσαμε έτσι; Ανθρωπάκια, στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα. Το παιχνίδι; Είναι τελικά η ζωή ένα παιχνίδι; Που χάνουμε ή κερδίζουμε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η προσπάθεια. Έτσι δεν λένε όλοι; Απ’ αυτούς που κερδίζουν, δεν το λένε όλοι όμως. Δεν λένε όλοι για ταξίδια, για Ιθάκες.

Γιατί όταν νικάς, σημασία έχει που τα βλέπεις πια από «πάνω». Δεν σε νοιάζει το ταξίδι, ο προορισμός. Αυτά είναι για εκείνους που προσπαθούν και ελπίζουν. Πίστεψε το! Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Μένοντας να βλέπεις μόνο τη θέα, όμως, χάνεις ό,τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου. Και δεν σε νοιάζει καν, η δική σου θέα, στα μάτια των άλλων.

Αυτό κάνει ο εγωϊσμός. Σκοτώνει ότι έχει ζωή γύρω σου. Μα στο τέλος σκοτώνει και εσένα τον ίδιο. Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις πόσο μόνος είσαι, δεν θα σ’ αρέσει. Μα γιατί; Αφού μόνοι ήρθαμε σ’ αυτή τη γη, δεν θα ’πρεπε να μάθουμε να ζούμε μόνοι; Μόνοι δεν θα πεθάνουμε;

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται για να είναι μόνος. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι «φύσει κοινωνικό ον». Η προσωπική μας ευτυχία, είναι αυτή όμως, που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Όλοι έχουμε ανάγκη από παρέα, συντροφιά. Η επικοινωνία, λεκτική και μη, αλληλεπιδρά εκτονωτικά. Από την άλλη, πρέπει να περάσουμε το «μοναχικό» στάδιο, για να φτάσουμε στο σημείο να ενώσουμε την ψυχή με το σώμα, το «ναό» μας, για να μην περιπλανιέται κι αυτό άσκοπα.

Τώρα φανταστείτε το φεγγάρι… Μας κάνει καλό! Δείτε! Αδειάζει, αδειάζει μετά από κάθε πανσέληνο και μετά ξαναγεμίζει, ανανεώνεται. Όλοι πρέπει να «αδειάσουν» πρώτα. Και μόλις έρθει η κατάλληλη στιγμή, να είναι έτοιμοι να νιώσουν τη χαρά να «συμπληρώνονται» λίγο λίγο, όπως το ερωτικό αυτό φεγγάρι. 

Copyright Meropi Mple

«Γέλα μου και θα στο ανταποδώσω»

Να σε δω να χαμογελάς και δεν θέλω τίποτα άλλο στον κόσμο. Να δω εκείνο το λακκάκι στο μάγουλο σου και αμέσως θα το συμπληρώσω με το δικό μου λακκάκι. Γιατί αυτό κάνει το χαμόγελο, είναι μεταδοτικό. Η τέλεια περίπτωση θα ήταν να είμαι ο λόγος που χαμογελάς και εσύ ο δικός μου. Να ζω γι’ αυτές τις στιγμές και εσύ, επίσης. Αρκεί να το αντέχεις. Γιατί πολλές φορές τη χαρά του άλλου, δεν την αντέχουν όλοι. Άμα είσαι δυστυχής, σε λυπούνται. Κρίμα, λένε! Είναι πιο εύκολο, φαίνεται, να σε παρηγορήσει κάποιος στη λύπη και στεναχώρια σου, παρά να μοιραστεί μαζί σου τη χαρά σου.

Όλοι έχουν τα “up” και τα “down” στη διάθεσή τους. Οι στιγμές ευτυχίας κρατάνε όσο τα “κλικ” στη μηχανή ενός φωτογράφου. Αυτές οι στιγμές όμως, αρκούν για να δώσουν νόημα και αξία σε στιγμές –όχι απαραίτητα δυστυχίας- κακοτυχίας, ίσως, που ζούμε κατά καιρούς και έτσι μαθαίνουμε να υπομένουμε γλυκά. Κι αν αναρωτιέσαι πότε ήταν η τύχη με το μέρος σου, σκέψου το τώρα, όχι ότι έχεις περάσει μέχρι εδώ, γιατί απλά πέρασε. Πέρασε και τώρα είσαι εδώ για να το κρίνεις. Άξιζε τελικά η αγωνία, το άγχος, οι αϋπνίες, η κακή σου διάθεση;

Εσύ όρισες τη μοίρα σου. Σου χτυπούσε η κατάθλιψη την πόρτα και εσύ της άνοιξες. Πώς περνάτε τώρα μαζί; Τα βρίσκετε; Μα δεν μιλάτε για να τα βρείτε. Το ταβάνι δεν μιλάει, ούτε ο τοίχος. Μπορεί να σε ακούνε, βέβαια, να τους θεωρείς τους καλύτερους φίλους σου. Αλλά έτσι τους θες εσύ τους φίλους σου, να μην αντιδράνε, να συμφωνούνε βουβά σε όλα, να σου κάνουνε δήθεν όλα τα χατίρια; Και εσύ με ποιον θα μαλώσεις; Πάλι με τον εαυτό σου; Κατάλαβες τώρα πόσο μόνος είσαι;

Οι φίλοι είναι επιλογή μας και είναι καλύτερα να μην έχεις τέτοιους φίλους. Είναι ωραία να υπάρχει δράση-αντίδραση, τριβή… Λέτε, μόνο για τη φυσική να τους εφηύρε ο Νεύτωνας; Και εμείς, τα “άτομα”, μέρος του σύμπαντος είμαστε και της ύλης. Τα άυλα στοιχεία μας, όμως, πού είναι να μας ξεχωρίσουν από τα ζώα; Ο λόγος, η λογική μας; Μια λογική στα όρια της τρέλας! Ποιος ορίζει, άραγε, τι είναι τρελό και τι φυσιολογικό; Επειδή σ’ αρέσει να βρίσκεσαι σε αντιπαράθεση ιδεών, να συνδυάζεις θέσεις και αντιθέσεις; Πώς αλλιώς θα προκύψει η σύνθεση απόψεων;

Να κρατάς επίπεδο, αλλά να μην δέχεσαι τις επίπεδες καταστάσεις, είναι βαρετές. Ν’ αναζητάς ενδιαφέροντα στη ζωή σου. Να έχεις πράγματα να ασχολείσαι, που να σου εξιτάρουν τη φαντασία και όλες σου τις αισθήσεις. Το ξέρω, πως οι μέρες ρουτίνας δεν το επιτρέπουν αυτό. Εμείς τη δημιουργήσαμε τη ρουτίνα όμως. Το άγχος του εισοδήματος για την κάλυψη των πάμπολλων πια αναγκών μας, δεν μας επιτρέπει να δουλεύουμε το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου.

Εσύ σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκεις; Θα ’θελα πολύ ν’ ανήκεις στην κατηγορία ανθρώπων –ίσως είδος προς εξαφάνιση- που θέλεις να χαίρεσαι με απλά πράγματα. Και ένα χαμόγελο, είναι από τα πιο απλά πράγματα που υπάρχουν, δημιουργεί όμως σύνθετα συναισθήματα. Γιατί, μπορεί ένας να γελάει, αλλά να χαίρονται δύο. Κι η χαρά αυτού που εισπράττει χαμόγελο, μπορεί να ‘ναι και μεγαλύτερη. Αυτή είναι μια μικρή, μαγική στιγμή ευτυχίας. Έτσι θέλω να μετράω την ευτυχία, με χαμόγελα και όχι με «απρόσωπα» πρόσωπα. 

Copyright Meropi Mple